Yok Olurum! Şiiri - Zuhal Keskin

Kalbim alev alev yanarken
Gözlerim en acımasız fırtınalarda.
Bir bakışınla erirdi ya;
Küçülürdü kelimelerin ve söz verdiklerin.
Hani bana verdiğin sözlerin nerde?

Gözler mi anlatır sadece sevgiliye,
Onsuz geçen günlerin feryadını.
Aşkı yaşamak ya da sessiz bir kayboluş.
Çöreklenir hep bir yerlere, adındaki anlam..
Eksik kalmış kirlenmiş sayfalara inat.
Kızmak, isyan etmek yada affetmeyi düşünmek
Gelir gider aklım bunların arasında..
Çünkü başka bir şey gelmez elimden.
Sensizliğe hayıflanır dururum,
Sensizken ben karanlıkta küçülürüm, yok olurum! !

Neden diye akar gözyaşım hep nedenlere ağlarım.
Hayat sıkıştırır, üstüme gelir bunalırım.
Neden dişlerini gösterir ve yaralar beni zaman.
Örümceğin ağında ölen bir kelebek gibi.
Yok etmeye ant içmiş her an,
Rotasından dışarı bırakabilir mi insanları.
Tutkuya mahkum kalpleri
Bırakır mı tutkularına umarsızca.
Yok olup giden her şeye inat seni bırakıverir mi? Avuçlarıma..
Gözyaşımın aktığı yerde,
Gülücüğe dönüşüverir mi hayat aniden?
Hiç iz bırakmaksızın arkamda..
Su kadar berrak ve mahsum olabilir mi? Anılar..
Sıyrılırcasına tüm günahlarımdan.
Çocuk yüreği kadar temiz tertemizce arınırken.
Adına umut dediğim kaçışlarım,
Gizlenişlerim yalnızlığa ve sana.
Yok oluşlarım ve teslimiyetim ıssız kalmış odama.
Yeniden mutluluk şarkılarıyla çınlar mı?
Işık girermi tekrar gönlümün duvarlarına..
Çiçekler tüm güzelliğiyle açarken,
Sakinleşirmi köpüren sular.
Anlamasa, boş baksa da gözlerin,
Çırpınışlarım sanadır ve çekip gidişlerim.
Anlarım ki; sensizlik yokluğum,
Senin olmadığın yerde ben kocaman bir yok olurum…