Yok Oldu Şiiri - Gülhan Fistaçyo

ağladım sensizliğe
sensizliğin neden olduğu nefessizliğe
lanet ettim seni sevişime
göz yumduğum sessizce gidişine
sevmek zormuydu delice?
dünyayı umursamadan
zorluklara göz yummadan
beraber yürümeye.
söyle bana
kolaymı yaşamak
sensiz bu kanı donduran
buz gibi şehirde
ağlamak haykırmak sığar mı
özlemle tutuşan ama
söylememek zorunda olan yüreğe?
bu şehir sensiz
bu şehir soğuk
bu şehir ağlamaklı
yana yakıla hasret yandım
sana özlemimi haykırdım
sen kulaklarını tıkamakla kaldın,
kapattın gözlerini bana
hep aynı oyunları oynadım
aynı senaryoları yazdım
aynı şiirleri okudum
aynı kabuslarla uyandım
aynı özlemlerle yandım...
uzaklarda sensiz yapamıyorum
korkuyorum yanına gelemiyorum
öldüm çok ağladım
sen uyurken sessizce
hep düşleyerek bekledim
birgün seni uyandırıp
günaydın herşeyim demeyle
yanıp tutuştum
düşlerimle umutlarımla yaşadım seni
ama sen gittiğinden beri
hiç bulamadın sendeki beni
çok denedim unutmayı
senle ilgili herşeyi
bitmedi sevgim
gidemedi gözlerimdeki hayalin
yalancı oldu senin yüzünden
unuttum diyen dilim
kör oldu
başkasına sana baktığı gibi bakmayan gözlerim
paslandı sevgi isteyenlere
kapısını kapatan kalbim
biliyorum sen unuttun beni
sildin benimle ilgili herşeyi
sevgimizin sözcüklerini
bizle kurulan her cümleyi
nokta koydun
her güçlüğü aşan sevdamıza
ne oldu herkesi imrendiren aşkımıza?
yalan oldu...
sen gibi,ben gibi
aşkımızda zamanla yok oldu
dalından kopan yaprak gibi
ordan oraya savruldu
başka diyarların oldu
hayatı son buldu
sen gibi,ben gibi
sevdamız gibi yok oldu...