Yok Bende Bir Yüzü Ayrılığın Şiiri - Yor ...

Yok bende bir yüzü ayrılığın; küskün bir bakış, sararan bir ten... Meczûb bir cân gibi çarpılıp gökten, göğsüme otağ kurdu hüznü ayrılığın...

Herkes, bir şeylerin nişanlısıdır. Ben, ölümle nişanlıyım Adât! Ölüm, bembeyaz bir at gibi koşar bende kuruyan topraklar boyu. Ölüm, beni topraktan yaratılan başka her bedenden kıskanır... Gün doğmaz ufkunda hiç susuz yalnızlıkların. Kelimeler boş, öbür kulağımdan çıkar anlattıkların. Gelmişse de bir bahâr, başkalarının bahârıdır bu, benimki değil... Bende bir ömür tek mevsim kış; üşüyen gözyaşlarım kirpiklerimde donar, üşüyen gözyaşlarım kirpiklerimde donar...

Hasretün, hasretün, hasretün, hasretün.; diye geçer, gönül defterinde vezni ayrılığın. Son nefesini veren bir hastaya benzer, ömrü özlemekle geçen benzi âşığın.

Âh, alabilsem bir nefes... Âh, alabilsem bir nefes... Sensiz bu ellerde a cânım, âh alabilsem bir nefes... Eskiden güldüğün, ama şimdi olmadığın... yerlerde alabilsem bir nefes... Göğüs kafesimde bin yıllık bir konak gibi; artar her iç çekişimde nefesimin yükü. Vuslâtı mahşere kalmış her aşk gibi, hep acıyla biter, hep acıyla bu öykü... Yanımda sayardım seni, (keşke) dünyanın bir ucunda (da olsa) yaşasaydın; kavuşmasaydım hiç sana, ama sen yaşasaydın, ama sen yaşasaydın...