Yiyip Kemiren Şey Şiiri - Ahmet Öztürk

Darmadağın düşüşüm var sanki köklerimi
sağa sola savurdum işte
Kitabımı okuya okuya yırtıyorum
Süzülen balık bir denize sevdalı
Bir deniz okyanusa
Sözlerim tutuşan ateş hayata kurşun
Duvarlar hayal perdesi değil ki
Ben göremiyorum bir de
Gözlerime dokunuyorum
Parmak uçlarımda karanlık var şimdi
Gölgeler kaçıyor uzak ülkelerin martılarının çığlıklarına doğru
Ne varsa hayatımı dolduran
Bir o kadarını da söküp alıyor
İnsansın diyor bir evin bahçe duvarı
Hayal misin diyorum
Bana gerçeğini anlat diyor
Bak acılarıma bana bak
Ete kemiğe bürünen bu adama bak
Gerçek mi istiyorsun bak işte diyorum
Gülüyor bahçe duvarı gerçeği gör
Ve gel eğer yıkılmadıysam gerçeğini
anlatırsın bana diyor

neydi içimi yiyip kemiren şey soruyorum
yolun sesini dinlediğimizi
zannederiz camı açtığımızda
oysa dinlediğimiz şey
gelip geçen araçların değil akıp giden zamanın sesidir
işte böyle dinlemeliyim içimde kırılıp kalan
yiyip kemiren şeyin ne olduğunu

(06 Nisan 2003)