Yitirilen Kanatlar
Bir zamanlar yolların, camlarda izleri vardı,
Ezilmiş böceklerin, sessiz bir feryadı saklı.
O küçük kanatlar, birer hayat nişanıydı,
Doğanın öz sesi, rüzgarda yankıydı.
Şimdi ise yolculuklar, camlar tertemiz,
Ama yok artık o ses, yok böcekler sessiz.
Bir şeyler eksildi, dalında bir çiçek gibi,
Yitirdik o küçücük kanatları sessizce bir biri.
Nereye gitti onlar, hangi yolda kayboldular?
Toprağın, çiçeğin, kuşun özüdür onlar.
Besin zincirinin görünmez halkası,
Onlar olmadan yitik kalır her bir yarası.
Habitatlar daraldı, kimyasal sardı yeri,
Tarla, beton, insan eli her yana izini serdi.
Pestisitler, fungisitler, böceklerin düşmanı,
Neonlar vurdu arıya, yıkıldı doğanın haysiyeti, onuru.
İklim de değişti artık, kuraklık aldı yerini,
Bir damla suya muhtaç, minicik can buldu sonunu.
Sıcaklık arttıkça dünya, böceklerin sonu oldu,
Doğada eksilen her can, insanın da yarını oldu.
Küçük bir böcek belki, bir zerre toprakta,
Ama eksikliği hissedilir, doğanın her parmakta.
Çiçek açmaz, kuş ötmez, sessizleşir tüm hayat,
Ön cam temiz kalmışsa, içinde bir burukluk yat.
Ey insanoğlu, duy bu sessiz çığlığı,
Doğanın dengesinde, saklıdır bu ağıtın ağırlığı.
Büyük görünen dünya, küçücük canlara bağlı,
Onları koruyamazsak, her yanımız karanlıkla kaplı.
Küçük görme böceği, o doğanın öz evladı,
O kayboldukça eksilir, baharın rengi, hayat tadı.
Ne olur duy bu feryadı, uzat doğaya bir el,
Yaşasın tüm canlılar, bir bütün bu yeryüzüyle.
O güzelim çayırları aldık ellerinden,
Tarla yaptık, beton diktik kalbine yerin.
Pestisitler serptik, kimyasallarla yaktık,
Küçük dostlarımızı, zehirle ağlattık.
İklim de değişti, kuraklık vurdu toprağı,
Bir damla suya hasret kaldı her canlı.
Sıcaklar arttıkça, kavrulduk biz de,
Bu küçük canlar sessizce çekildi gizlice.
Böcekler küçüktü belki, lakin çok büyük işlerde,
Onlar olmadan dünya susar, toprak solardı gülünce.
Çiçek açmaz, kuş uçmaz, dallarda ses azalır,
Ön cam temizse artık, doğada eksik var bir sır.
Ey insanoğlu, gör artık bu büyük çığlığı,
Bu dünya onların da yuvası, onların da hakkı.
Ne bir damla su, ne bir yaprak kalır bize,
Onları korumazsak, karanlık düşer yüzümüze.
Bir kanat çırpışı, bir baharın müjdesidir,
Böcekler giderse, dünya sönük bir çöl gibidir.
Duy bu sessiz feryadı, uzat doğaya el,
Yaşasın her can, bir arada, yeryüzüyle gökler.
Unutma, en küçük canlıdır doğanın mimarı,
Toprağın yoldaşı, çiçeğin sadık yarı.
Onlar eksildikçe eksilir insanın da nefesi,
Böceklerin kaybı, doğanın kayıp sesi.
O eski yollar, camdaki izler, şimdi bir hayal,
Doğa ağlar biz yokken, duyulur cılız bir melal.
Koruyalım bu sessizleri, her bir karıncayı, arıyı,
Yeniden can bulsun dünya, tüm güzelliğiyle, yıldızı.
The Lost Wings
Once upon a time, there were traces of roads on the windows,
There is a silent wail of crushed insects hidden.
Those little wings were a sign of life,
The essential voice of nature was an echo in the wind.
And now the journeys, the windows are immaculate,
But no more that sound, no more insects are silent.
Something is missing, like a flower on a branch,
We lost those tiny wings quietly one by one.
Where did they go, on which road did they disappear?
They are the essence of the earth, the flower, the bird.
The invisible link of the food chain,
Without them, every single wound would be lost.
Habitats have shrunk, chemicals have surrounded the place,
The field, the concrete, the human hand has left its mark on every side.
Pesticides, fungicides, the enemy of insects,
Neon struck the bee, destroyed the dignity and dignity of nature.
The climate has also changed now, drought has taken its place,
In need of a drop of water, a tiny life found its end.
As the temperature increases, the world has become the end of insects,
Every life that is lost in nature has become tomorrow for man.
A small insect, maybe, in a speck of soil,
But the lack is felt in every finger of nature.
The flower does not bloom, the bird does not sing, the whole life becomes silent,
If the windshield remains clean, lay a Jul in it.
O son of man, hear this silent cry,
In the balance of nature, the weight of this lament is hidden.
The world that looks big depends on tiny souls,
If we can't protect them, we will be covered with darkness everywhere.
Little sight bug, he's nature's own son,
As it disappears, it becomes less, the color of spring, the taste of life.
Please hear this cry, extend a hand to nature,
Long live all living beings, one with this whole earth.
We took those beautiful meadows from their hands,
We made a field, planted concrete in the heart of the place.
We sprinkled pesticides, burned with chemicals,
We made our little friends cry with poison.
The climate has also changed, drought has hit the land,
Every living thing is longing for a drop of water.
As the heat increased, we were roasted,
These little dears were quietly withdrawn secretly.
Insects may have been small, but in very big jobs,
Without them, the world would be silent, the earth would wither when you laugh.
The flower does not bloom, the bird does not fly, the sound decreases in the branches,
If the windshield is clean now, there is a secret missing in nature.
O son of man, see now this great cry,
This world is their home and their right too.
Not a drop of water, not a leaf remains for us,
If we don't protect them, darkness will fall on our faces.
A flap of wings is the glad tidings of a spring,
If the insects leave, the world is like a dim desert.
Hear this silent cry, extend a hand to nature,
Long live every soul, together with the earth and the heavens. Dec.
Remember, the smallest creature is the architect of nature,
Comrade of the soil, faithful half of the flower.
As they decrease, the breath of man also decreases,
The loss of insects, the lost voice of nature.
Those old roads, the tracks on the glass, are now a dream,
Nature cries while we are away, a puny melal is heard.
Let's protect these silences, every single ant, bee,
May the earth, with all its beauty, find life again, the star.
Kayıt Tarihi : 30.10.2024 10:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
