(Öteki Dergi 12. sayısında yayımlanmıştır)
Durmadan eksilen bir şeyiz kendimizden
Durmadan ve kanayan.
Şimdi biz neyiz?
Zamanın ellerine atılıvermiş iki yaprak.
Kuruyan ve çürüyen bir yalnızlık.
Anıların tutanakçısıyız her şarkı boyunca
Düşündükçe gülümsüyor bir yanımız
Bir yanımızda hala kar yağıyor.
Bir sıcaklığın koynunda üşüyüp gidiyoruz.
Oysa gözlerin bir sabah rüzgarında oturup
okyanusu izlemek gibiydi.
Saçından çiçek toplardı çocuklar
Güzel bir rüyayı iki defa görebilmekti
Sesinin yağmur mavisi.
Ben o çocuklardan biriydim
Ve mavi sesinin aynası biraz.
Şimdi hayaller soğudu
Özlemek eskidi aramızda
Seni düşünüyorum ve akşam oluyor
Diniyor bir yağmur en sağanak yerinden
Suları bulanık akıyor ırmakların
Seni düşünmek niye bu kadar kirlendi?
Kayıt Tarihi : 7.1.2015 03:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!