Yitik zamanların atlası...

​I.
Gece, sırtından o ağır kadife paltoyu attığında,
çıplak kalan şehrin kemik sesi duyulur.
Ben, göğsümde paslı bir pusula taşıyan o kaçak yolcu,
yönünü kaybetmiş kuşların kanadında ararım,
Tanrı’nın unuttuğu o eski istikameti.

​Zaman; dişleri dökülmüş ihtiyar bir kurt gibi,
Kemirirken anıların kireç tutmuş duvarlarını,
Biz, hangi günahın kefareti diye
Sürgün edildik bu etten ve kemikten kafese?

​II.
Aynalarda yüzünü yıkayan suretler yalan,
gözbebeklerimde büyüyen o derin uçurum sahi.
Bir sarnıcın dibine çökmüş tortu gibidir hüzün,
karıştırdıkça bulanır,
Bulandıkça boğar içimdeki o masum çocuğu.
​Sokaklar…

Şehrin damarlarında akan o gri zehir.
Kaldırım taşlarının altına saklanmış çığlıkları,
kimse duymaz, topuk seslerinin gürültüsünden.
Her adımda biraz daha eksiliriz,
her adımda biraz daha çoğalır gölgemiz.

​III.
Bak, gökyüzü salkım saçak bir ağıt şimdi,
bulutlar, yeryüzüne küsmüş dervişler gibi geçiyor üstümüzden.
Hangi yağmur temizler,
vicdanın nasır tutmuş o kirli yakasını?
Hangi rüzgar savurur,
kirpiklerimize asılı kalan o tuzlu pişmanlığı?

​Deniz dediğin,
mavinin en büyük yalanıymış meğer.
Yakamozlar, suya düşen yıldız ölüleri…
Ve biz, kıyıda bekleyen o çaresiz leş kargaları,
vurmasını bekleriz bir umudun karaya.

​IV.
Ey ruhumun sürgülü kapısı!
Menteşelerinde gıcırdayan bu ses,
varlığın mı yoksa hiçliğin mi şarkısı?
Bir heykelin sabrıyla bekledim asırlarca,
taşın çatladığı,
Sabrın kana dönüştüğü o ince çizgide.

​Artık kelimeler,
ağzımda çiğnenmiş, tadı kaçmış bir tütün.
Sussa lal olur dilim,
konuşsa, yangın yeri olur cihan.

​V.
Şimdi topla bavulunu ey yolcu!
İçine ne bir mendil koy, ne de sararmış bir fotoğraf.
Sadece "kül" kalsın geriye,
yandığımızın tek delili, savrulup giden kül.
Çünkü kristal bir vazo gibi kırıldı zaman,
parçalarını toplamaya çalışma,
ellerin kanar…

​Biz, bir rüyanın en can alıcı yerinde uyananlarız.
Gerisi;
koca bir sessizlik,
ve derin bir hiçlik atlası...

Hasan Belek
21 Kasım 2025- Akçay