Yitik Günler. Şiiri - Deniz Sarıkaya

Yitik günlerin ayazı var dışarda,
Titriyor yüreğim zangır zangır.
Dişlerimin arasında,
Eski günlerden arta kalan,
Yoksulluğumu öğütüyorum usul usul
Çaresizliğim ki herzaman peydah!
Okşuyor saçlarımı hoyrat!
Yalın ayak, Koşar adım hüzün,
Gelip öpüyor boynumdan
Yalnızlığıma çarpıyorum yine yeniden!
Tanırım oysaki onu,
Her gelişinde, ayak sesinden.
Bir başka sarıldı şimdi, bir başka içten.
Sızıp ruhumun çatlaklarından
Yıkıyor gögsümü bir musallada.
Etrafımda silik gölgeler!
Kalabalık ağızla konuşuyorlar.
Yabancı, sürgün.
Ve lisanı ırak benden.
Degip geciyor tenime sözler.
Bir tek çoçukluğum var.
Ugurluyor beni ağlamaklı ve utangaç
Ve bir dal gibi kırılmış
İnce, Zarif
öksüz, ve yetim.
Kah! yırtılmış bir uçurtma,
Kah! bayram sevincinde,
Yastık arasına saklanmış iskarpin.
Elmalı şeker, mavi balon.
Uçuşuyor gözlerimin önünde şen sesler.
İki damla gözyaşım var.
Bu savruk zamana akıp giden.
Dağılıyor kalabalık.
Geride küf kokusu!
Yırtık banknot!
Ve tenha sokak ıssızlığı!
Ve irin ve genzi yakan idrar kokusu!
Orospu silüetinde kaldırımlar!
İğdiş edilmiş piyasa düşleri!
Sahte gülüşler!
Maskeler!
Neler neler...!