Yitik Düş Şiiri - Mehmet Fatih Karkın

YİTİK DÜŞ

Bir yerküre vardı beyinlerimizde
Bayır aşağı evimiz düzlüğünde
Deniz gözükmüyordu ama
Yosun kokuyordu göğsün
Çiğ sanırdım gözünde yaşın
Ay kararırdı yıldızlar şaşkın
Gülüşün doğardı her sabah aşkım
Isındıkça zaman keskinleştirir debisini
Kalyonlar çizme hevesinde, düzün
Düşün bizim bedenlerimizde
Deryalar kıyısında terk edilmekte
Üredikçe yabancılaşıyor, uzuyoruz
Eski bir tanıdık oluyor fasılcımız
İlkel bir sal kızımızın küpesinde
Oğullar doğuruyorsun tarihler bilmemekte
Sen ben hangimiz kıymet bilmekte
Çıkar müptelası evrende
Düşlemediğimiz çarkımız dönmekte