Yitik Atlas Şiiri - Haydar Güner

Zamanı büküyordu ayak izlerimiz,
bir harita gibi kırıştı geçmiş.
Sesin kalmış bir köşede—
biraz rüzgâr, biraz küf.

Tutunamayan anılardı artık elimizde kalan,
tutunmak için yanına koştuğumuz her ne varsa
bir başka yokuşun başıydı hep.

İçimize çektiğimiz duman değil,
eksilişimizdi bazı sabahlarda.
Uçurtmalar gibi dağıldık göğe,
ipimiz çoktan kopmuştu oysa.

Adını unuttum artık—
ama hatırlıyorum
bana nasıl baktığını,
son kez.

Bir şarkı çalıyor uzaktan;
adı konmamış bir yazdan kalma.
Sözlerini bilmiyorum,
ama ezgisi tanıdık:
biraz eksik, biraz eksilten.

Bir duvarın dibinde uyuyan kedi gibi
sessizliğe sığınmış içim.
Geceyi susturmayı bilmiyor şehir
ama ben susuyorum—
çünkü başka anlatacak şeyim kalmadı.

Hayat mı?
Belki biraz sis,
belki de
adresi silinmiş bir mektup.