Yitik Şiiri - Ertuğrul Sönmez

‘’…gece’nin gündüz’ü, gündüz’ün geceyi terk ettiği bir kainata gömüyorum, yamaları kanla ölçümlenmiş giysilerimi… dizlerimi çözüyorum, kırılgan adımlarının ortasında…’’

‘’…sözcükler dolup taşıyor ceplerimden, sorguların kısık sesli devranını döndürmeye sonsuzlukla içlenmiş bir ‘aman’ yetmiyor… kısa şiirler, yalın vecizeler, anlam izdihamları… kırılma noktasıyla kucaklaşana kadar hiçbir düş mazisini kaybetmiyor… şimdi… göz bebeklerimin minikliğine aldırmadan, geçerken gideceksin, öylesine ağır, öylesine aksak… tüm evreni kapladığına dair köşebaşı hikayeleri anlatan devasa yokluğunun zamansız uyandırdığı, karanlık bir uyku ve yandaşları olacak…’’

‘’…gökyüzünü ellerimle sakladım… bildiğim tüm bulutların eksikti, şehirlerin ise yarım…’’

‘’…birbirimizin ışığını gölgesinden, tel tel ayıklayacak kadar şanslı değiliz biz… çünkü, yalnızlık tohumlu ve doğumlu bir yolculuk bu…’’

‘’…bu kenti bırakıyorum avuçlarımdan, düş’tüğü yer’e, parmak izlerim uçuşup buharlaşmadan göğüs kafesinde, sahipsiz çıplaklığının bedeniyle, öylesi, kendi kendine, bir hiç gibi, yeniden inşa edilebilir mi…’’

‘’…hüznü; en çok bu şehri terk edenler bilir… kırık dokunuşların başını göğsüne yaslayanlar… yağmur sancağını kirpiklerinde salındıranlar… kül ve tül’ün rüzgarla ortaklığına şahit olanlar… kelimelerin pusulasız tekrarından, anlamların omzuna apolet yapanlar… hüzün; en çok bu şehri terk edenleri bilir… bu şehri terk edenler ise…’’

‘’…'anlamak; affetmektir' diyordu… nefesi dize/m/erdivenlerinin sonuna yeten herhangi birisi… anlamaktan vazgeçiyorum; küçük bir çocuğun, ucuz şekerlemeler uğruna, gözyaşlarını satılığa çıkarması misali…’’