Yitik Şiiri - Faruk Coskun

Bir masa iki beyaz sandalye
Küçük tabure uzunca bir tahta
Çay bardakları plastik sele
Duvara asıl saat ve dikdörtgen ayna

Hiçbir zaman dilimi kalmamış
Plastik çerçeveli pencereden baktığım
Bir plastik pencereden bakarsın
Onlarcası karşına çıkar

Kaçırırsın gözlerini yakalanırsın fayanslara,
Onlarla konuşursun farkındasın hepsi saf sata.
Aralarına yapılan irili ufaklı yamalara takılırsın,
Ah ömrüm, ah canım bilirim sende yamalısın…

Aynaya bakarsın bir şey çıkar karşına,
Gördüğün suret, iki göz,ağız, kafa,
Yok işte dersin yok, hepsi bu kadar,
Yokluksa sonun bu varlık neye yarar.

Çeşmeyi açarsın su akmaya başlar,
Medet umarsın, alsan anlımdan şu ateşi…
Durgun sular kudurur, akar yaşlar,
Huzura bedel sayarlar belki, içimdeki vahşeti..

Yaban bir acı kan kustururcasına
Parçalayıp çıkarır sinedekini
Seslenir al sana gerçek,al sana bir muamma,
Ey haşmetli azap,ey tılsımlı sabah merhaba…

Derken çakmak ve beyaz bir paket,
Bir yazı sigara yavaş,yavaş öldürür!
Gülersin,yok mu dersin hızlı olanı,
Kaçmak için değil kavuşmak için belki.

Kavuşmanın şekli böyle olmaz derler
Bilmezler,böyle olmazsa uzun sürer
Madem bu kadar çok özledin karar ver
At kendini yüksek bir yerden kavuşuver….

Başı kıbleye doğru,sağ tarafına yatan sevgili!
Toprağa sokup elimi,tutmak isterdim ellerini.
Saçların,gözlerin, tenin,bakışların,ses tonun
Tavırların,gülüşün,öfken, hepsi bende gizli…

Acıda olsa, zor olsa da,kan kussam da,
Kimseler bilmeden,toprağın altından,
Çıkarıyorum seni,ara sırada olsa.
Sende beni yanına alıyorsun, ara sıra da olsa..

Belki sen hayat bulur, bana gelirsin,
Belki, ben bendekini kaybeder sana gelirim.
Umudumu hiçbir zaman yitirmedim Ey sevgili!
Seni öldürenin,tekrar diriltmeye kadir olduğunu bilirim…