Umudun kuyruğundan tuttum defalarca. Doğar dedim güneş, aydınlatır aydınlığıyla. Bekledim, fakat karanlığa alıştı artık bu beden acılarla. Ruhların rengi olur mu bilmem ama ruhum karardı göz kapaklarımda. Umudunu yitirdi umutlarım ve doğmaz oldu güneş doğduğu tarafta. Batıdan doğar, kıyameti koparır içimde ve öyle batardı doğuda. Aydınlatmaz, umutlandırmaz, her saniye eziyet çektirir, geçerdi gökteki izlerini çizdiği yolda. Yağdırırdı üzerime balçıktan lavlar, yanardı bedenim karışırdı toprağa. Topraktan vücud bulurdu vücudum, suya karışır ve yeniden yeşerirdim her günün sonunda.
Mustafa KaleciKayıt Tarihi : 3.12.2020 22:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!