Yitik Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Bahar yeşertmiyor, sonbahar meczup
Güneş boğuk boğuk, gölgeler tutuk
Mevsim mezcetmiyor, manzara yitik
Değişti her şeyin ahengi, teni
Dallar renk vermiyor, hayaller bitik
Yeşil donuk donuk hazan mevsimi...

Irmak hüzün akar, taşın dili lal
Uçsuzluk somurtur, toprakta bir hal,
Sevgi gündelikçi, sadakat topal
Ölümsüz şarkılar dökülür tel tel
Dağlar boyun büker hazan mevsimi…

Kavgalara mesken şehrin damları
Göz gözü görmüyor, kum fırtınası
Yapılar hayalet, yanmaz çırası
Acı tarifsiz de, yok muhtırası
Silinmiyor alnımızın karası
Çakallar türedi kutlu ormanda,
Hain pusu kurdu hazan mevsimi…

Kutsal cenge yaverdik bir zamanlar
Keder zirve yaptı, yıkıldı hanlar
Geçmişimiz bir o kadar yaman da
Akis vermez oldu kutsal ummanlar
Tek dişi kalmışlar, kan alıcılar…
Canlar şikest oldu hazan mevsimi.

Zannımız fevridir, sabrımız geri
Kumpasa düşmüşüz içten içeri
Çok uzadı, bitsin artık zemheri
Kelamın bittiği yere gelmişiz
Zaman şahlansa da, yer görse eri
Yittiği yerdedir, emanet bizim,
Gayri bitmek ister hazan mevsimi….