Yitik Şiiri - Mümin Düzgün

(Van depreminde hayatlarını kaybeden öğretmenlerimize ithafen yazılmıştır.)
Uzak diyarlardan gelmişlerdi,
Uzaklara inat, yüreklerine komşu bildikleri bu şehre.
Yapacak çok işleri,
Büyük düşleri vardı.
Küçücük yüreklerin büyük kahramanlarıydı onlar…
Eylül rüzgârlarıyla gelip, rahmet olmuşlardı çorak topraklara!

Uzak diyarlardan gelmişlerdi,
Masum yüzlerde, sıcacık gülüş olmak,
Günahsız bakışlarda çocuk olmak için,
Yaşamaktan önce yaşatmak,
Zemheriye tutulmuş bedenleri ısıtmak,
Kışa inat, baharı yaşatmak için gelmişlerdi.

Geldiler…ve…dönmediler, dönemediler,
Belki de ilk defa ayrıldıkları ana ocağına
Bu onlar için, umuda kesilmiş son yolculukları oldu.
Kara kışa gebe bir sonbaharın On Üç Kırk’ında
Tutsak kaldılar akreple yelkovan arasında,
Durdu zaman, dondu umutlar,
Öksüz ve yetim kaldı körpecik dimağlar!
Karakış zamansız vurdu, tomruğa durmuş sevgi çiçeklerine.
Oysa bir sabah rüzgârıyla şebnem olup konacaklardı.
Hayata gülümseyen bir gülün yanağına.

Gittiler…Oysa…
Geleceğe dair ne çok planları vardı.
Hayal iklimlerinde, “Dünyanın çiçeklerine” can suyu olmak vardı.
Gittiler toprağın koynuna.
Ama… Doyamadan çiçeklerine,
Gittiler, yüreklerinde umutlar,
Geride yaşanmamış hayatlar,
Hayata geçmemiş hayaller…

Gittiler…
Bırakıp yüzükoyun,
Öylece, çaresizce bırakıp gittiler.

Geride gözü yaşlı yavrular,
Elinde anıların buruk tebessümünde kalmış bir fotoğrafla:
“Yavrumu gören yok mu? Sağ ya da ölü… ne olur… yardım edin”
Diye, yüreklere kor olup düşen analar bırakıp gittiler.

Gittiler…
Bir babanın, cevapsız kalan feryatlarına,
Silemeden bir annenin gözyaşlarını,
Kızın cennette bizimle deyip,
Duyuramadan seslerini
“sen üzülme” diyemeden
Üzerek geride kalanları.
Yarım kalmış mısra,
Bir yanı eksik sevda olup gittiler…
Gittiler ve dönmediler…dönemediler…

31/10/2011 MÜMİN DÜZGÜN BAKIRKÖY İLÇE AR-GE BİRİMİ ÜYESİ