Yiten Yıllar Şiiri - Ali Gençay

yiten yıllar
yiten kavgalar

ilk sevdiğimde on sekiz yaşındaydım
daha terlememiş bıyıklarım
saatlerce aynanın karşısında
bıyıklarımı burma peşindeydim
saçlarım limon kokardı
arka cebimde dişleri kırılmış tarak
cüzdanımda ta uzaklardan bir resim
ne babam ne de rahmetli dedem
üzerinde che yazan militan
işportadan aldığım ucuz kokum
o sene moda olmuş kısa kaban
çekti mi sırtıma
dar sokaklarda partizan
kalabalıklarda sev genç
kahve köşelerin hızlı kumarbaz
sinemalara giderdim
en arka koltukta filmi izler
en karizma tik anlarında çirkin kralın
ışıklar gidince makiniste söverdim
içimi korku sarardı matine bittiğinde
kapıyı kesmiş devriyeler sanki beni arardı
yavaşça açılan kapıdan attığımda dışarıya adımı
saçları sakallarına karışmış şarapçı karşıladı beni
sabah minibüs bileti için ayırttığım paramı
kaptırmamak için bir şişe şaraba
yakalarıma saklardım kafamı
her gece dönerken eve
saatini kurmuş bekçi gibi
geçerdim sokağından sessizce
ışığı yansa merak ederdim
sönene kadar sigaram sönmezdi beklerdim
kimlik diye seslendi polis
bilmezdim ele verecek
cüzdanımın en dinine soktuğum kafa kağıdım
telsizden soruldum
fısıldadı memur amirine,kaçakmış
ivedi yapıldı evraklarım
aldığım paket tükenmeden
kalk borusu çaldı,sabah içtiması
nöbetler devirdim,
şafak tükettim
tükendi karavanam
düşüldüm kazandan
kapındaydım.sigaramın bittiği an
sönmüştü lamban

ilk sevdiğimde on sekiz yaşındaydım
şimdi otuz üç yaş

yitti yıllar
yitti kavgalar
şimdi seni kim okşar…