Yiten Dostlarım Geldi Aklıma

Yiten dostlarım geldi aklıma
Gülen yüzleri hiç gelmedi gözlerimin önüne

Herkesten çok şey bilmek
Herkesten biraz daha önce gitmeyi gerektiriyordu belki
Dünyayı sevmek
Gerçekten de onunda bizi sevmesini gerektirmiyordu.
Kahraman olmanın tanımı bu olmalıydı:
Sevilmemeyi göze alarak sevebilmek
Uğruna hayatını göze aldıklarının
Silahından çıkan bir kurşunla ölebilmek

En son ne zaman gülmüştük doyasıya çoktan unutmuşuz
Canlandıramıyorum gözümde
En fazla ne kadar sürer
‘Çok mutlu olmak’ diye bir şey
En fazla kaç gece
Uyuyabilir insan kafasını koyar koymaz yastığına

Yiten dostlarım geldi aklıma
Gülen gözleri bir kere bile gelmedi gözlerimin önüne...