Yiten Bir Gün Şiiri - Şükran Atasay

ne gündü ama...
yüreğim sereserpe
iki ağlamak arasında bir dua çıkıyordu dudaklarımdan
adını söylüyordum, adını söylüyordum, ağlıyordum
bir mevsimin can yakan sızısı ile
bir şehrin en olmadık yerinde, en yersiz caddesinde, en olmadık zamanda
omuzlarıma dayanan koca bir duvar
inan anlatamıyorum, anlatamayacağım biliyorum
"hani bir yağmur yağar da bazen, hani gök gürler ya arkasından, hani şimşekler çakar peşinden,
işte öyle bir şey."
işte
bazı geceler, hatta bazı sabahlar böyle geçiyor üzerimden
böyle derin, böyle açıkta kalmış bir yara gibi
yarı uykuda yarı ayık bir bakışla
uyudum, uyudum deli gibi sabah rüya olacak tüm bunlar diyerek
sabah farklı olacak, sabah bambaşka bir dünya uyanacak
sabaha bir şeyim kalmayacak diye diye
hiçbir şeyim kalmadı.
bir tek sen, anlıyor musun?
sen duruyorsun, hep seni gördüğüm o cam kenarında
sen hep ilk günkü gibi, ilk an gibi, orada duruyorsun
rüyalarımda bile varmaya çalıştığım yer hep sensin
ben barışa olan hasretle, inançla, aşkla türlü savaşlar veriyorum
kendimden bir orduya karşı.