Yirmisekiz Şiiri - Mustafa Küçük

Gözüm sana kapalı, gönlüm sana açık;
Ben bakmışcasına seni görüyorum..
Dudaklarım sanki senin dudakların;
Dilimde bir âyet, semada yürüyorum..

Yusebbihu lillâhi*; ne vakur, ne mahzûn kelâm;
Okuyan ben değil, dinleyenler kim? ..
Bir lâhutî âlem ki her şey âlâ, her şey tam;
Hayal mi, hakikat mı; ufkumda yedi iklim..

Nil gibi akan ve kuşatan bir sevgi,
Kalb ve kafa âhenginin bozulmaz terazisi..
Bir yanda sen varsın, ötekinde sana benzeyenler;
Üstünde yürüdüğümüz, Hayyâm'ın arazisi** …

Bir omzumda sevincim ve sevdiklerim;
Öbür omzumda kederim ve sevdiklerim,
Sevimli pandalarla el-ele koşmaktayım;
Taze yeşillikleri yedikçe gürbüzleşen…

Aklımı başımdan alan değil,
Aklımı başıma getiren sen,
Ta içimdeyken, seni arıyorum;
Böyle mi olurmuş gönlüne sen düşen! ..

Sen bir ceylân kadar çevik, bir ceylan kadar zarif,
Ben bir ceylân için ürkek ve çekingen..
Seven ve anlayan hep ben olayım;
Sen hep sevil, hep mutlu ol ve hep şen..

Ve topraktan güç alan saatcesine,
Zamanı çiçeklerle gösterelim..
Ölümlüler doymasın seyrimize;
Aşkımıza arılar gibi üşüşen…

(3 Mayıs 2005 Salı)

*. Cum'a Sûresi'nin birinci âyet-i kerimesinden:
Yerdeki ve göktekiler Allahu Teâlâ'yı tesbih eder..
**. Hayyâm merhûmun şu kıt'asına atıf:
Senden ve benden önce de dünya var idi,
Gece ve gündüz döner dururdu..
Ayağını yere hafif bas;
Çünkü bastığın yerde kimbilir hangi güzelin göz bebeği vardır..