Yirmili Yaş Şiiri / O zamanlar

O zamanlar sen yirmi bir,
Ben yirmi dört idim!
Sevdamız daha doğmamış idi!
Biz, o zamanlar, çılgınca gülüyorduk,
Bilmiyorduk ağlamayı, bağıra çağıra,
öğretmemişlerdi sessizliği
biz çok gürültülüydük, hayatta! ..
kafa tutmaların, erkekliğin doruğundaydık
Ve nasıl geçersen geç diyorduk
Ömür denilen kronometre!
Kimin umurundaydı ki?
Ne sıkıntılar, ne de başka bir şey
İlgilendirmiyordu bizi!
Çünkü o zamanlar biz,
Toyduk… kirlenmemiştik…
seviyorduk birbirimizi ve
yollarımız hep yokuş aşağı
dünya ise toz pembe idi! ..

Biz fakirdik,
Yürümeyi seviyorduk, hem de çok!
Yoktu çıkar yolu, tabanlarımızdan başka!
Kış soğuk olsa da, üşütse de tenimizi,
Biz hiç üşümemiştik, içten, samimi! ..
Sadalar göğe yükselirken, zamanlı zamansız,
Biz şarkılar söylerdik, deli gibi, bağıra çağıra!
Hep titrerdik, soğuktan değil!
Heyecandan.. mutluluktan.. aşktan! ..
Hayallerimiz vardı kendimizce!
_______“Bir gün! Ama mutlaka bir gün!
_________Kavuşmak hayal olmayacak! (tı! ...)

O zamanlar biz, hem seven
Hem, sevilen idik! ,
gözleri nemli, aklı yukarılarda,
Yüreği pır pır serçe gibi!
Biz hiç ağlamadık o zamanlar
Çünkü biz gençtik!
yirmi bir yaşın tadını
çıkartıyorduk
kendimizce..
öylece…
garip..
ama hep, mutlu! (idik! ...)