Yirmi Birinci Yüzyıl Yalnızlığı.

Gece aynı,
Yıldız aynı,
Ay aynı.
Ama ben;
aynı ben
değilim artık.

Yarım bırakılmış
bir şiirin,
Ağır, aksak,
Solgun ve
somurtkan
kafiyeleri gibiyim.

Hüzün denizlerinde,
Deli dalgalarla,
bir o yana
bir bu yana savrulan;
Şişe içindeki:
bir mektup gibi yüreğim.

Ne arayanım var,
ne soranım.
yapayalnız
adamın biriyim.

Gece aynı,
Yıldız aynı,
Ay aynı.
Ama ben:
aynı ben
değilim artık.

Hayat yokuşunu tırmanırken,
bir, bir,
düşüyor düşlerim.

Değil bu!
Küskün çiçek hüznü değil!

Ama gel görki:
Bülbüllerim bile sustu.

Canımı acıtmaya başladı,
Bu yeni moda;
Yirmibirinci yüzyıl yalnızlığı.

Gece aynı,
Yıldız aynı,
Ay aynı.
Ama ben:
aynı ben
değilim artık.