Yirmi Birinci Asır Şiiri - Cihan Fidanol

İşte başlar doğum sancısı…
Mecnun ister mi ölsün Leyla’sı?
Bu hayat sahrası
Bir damla su verir mi, bilmem.

Dostluk köpeklere kalmış,
Havlamaksa insanlara...
Çekilecek bir film, senaryosu hazır.
Bilmem, uyanır mı bu insanlar?

Kurudu çeşme, akmaz oldu.
Sarardı sarmaşık, sarmaz oldu.
Kurudu gonca gül, kokmaz oldu.
Nesilden bir haber gelmez oldu.

Katilin elinde zeytin dalı,
Güvercini vurmuş, akar kanı.
Ağıt, feryat sesleri dünyayı sardı.
Son günü bekler oldum.

Nereden başladı bu yozlaşma, bak nerede ucu?
Bu ne medeniyettir, ahlakın kaçtı ucu.
Bil ki! Yıkılırsa değerlerin, fayda etmez kalem ucu.
Beni sana, seni bana anlatmak gerek.

Gel dostum, dinle tatlı sözü.
Söylediklerimin özlü sözü:
Sessiz kalmayasın, söyleyesin doğru sözü.
Sanma ki bu kan kalır yerde,
Unutulmaz intikamın sözü.