Her gece sensizlik rüzgarları esiyor bedenimde, kelimeler eskiyor, gözlerin aklımdan çıkmıyor, kimsesiz bir çocuk gibi hissediyorum kendimi. Yokluğunun acısı satırlarada sığmıyor ve düşünüyorum. Yorgun bedenimin akıl almaz halini. Sebebi ne? .
Aynalara bakıyor “üşüyorum” titriyor kalbim tüm sensizliğiyle ve gözlerim dalıyor ufka tüm sessizliğiyle.Gökyüzünden dünya başıma yıkılmış gibi bir hayatın içindeyim.Ölmek ve yaşamak arası. Kimsesiz çocuk gibi. Sonra aklım gidiyor sana, yaşamamın sebebini arıyor. Yine sen geliyorsun aklıma. “Yeter! ” diyor. Yine sen geliyorsun, düşüyorsun içime.
Yağmurlar Rahmet bırakıyor dünyama. Sensiz de olsa bir türlü gidiyorum yolumda. Hani ölsem diyorum. Yine karşıma çıkarsın. Gidesim var senden uzağa, ama aklımda sen varken olmuyor. Olmuyor işte sensiz hiçbir gün, yıkılıyor bedenim, elim bom boş gözlerim gözlerine bakamıyor. Ağlıyor…
Dünyam yıkıldıkça başıma anladım ki, sana verdiğim değer bu aşka verdiğim “boşaymış”
Ve bil ki “bütün bu olanlara rağmen, başım dik. Sensizlik yorsada”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta