Yine Yeniden Yaratılmak Bu Olsa Gerek...

“ellerim dondu” dedin “ayaklarım dondu” dedin bilirdin ne çok severdim onları
ırmak kenarlarında yaktığımız ateşleri nasılda saklardık yüreğimizde
şavkı vurmasın diye nasılda gizlerdik ayışığını avuçlarımızla
her yanımız nasılda sarılmış sarmalanmıştı sivri sivri kayalarla
karanlıklar içinde aydınlığımızı sarmaş dolaş edip uçurumlara el sallardık…

kaç gece kaç gündüz geçti dönüp ayak izlerimi saymadım
onca kar yağmur hiç hedef şaşırmadan üstüme üstüme yığıldı
ben bıkmadım onu taşımaktan o da yağmaktan
kurtulmalıydım bunca kardan bunca yağmurdan
kaldıysa eğer üzerimde tek bir kir onu da kaldırıp atmalıydım
yağmurunla karınla…

gün çoktan kızıla vurmuştu davullarını
gün bugündü derin uykulardan uyanmanın zamanı
gün dehlizlerimden çıkıp ardına kadar kapıları pencereleri açmanın
gün geldi… gün güneşin uykusundan uyandığı gün
gün nereden bakarsan bak ilk baktığım otuz üç yıl öncesinin günü
gün onca yılın bir seferde süpürülüp gittiği gün…

ansızın gittiğin ve ansızın geldiğin
yüreğini bir açtığın bir kapattığın
senden mi benden mi yoksa rüzgardan mı
yüreğimin anahtarı açmaz mı bu kapılarını
hani bir sana bir bana yaptırmıştık gönül anahtarını…

seslenirdim bağırırdım çağırırdım şiire başlarken
her yaklaşan trende bir başkasına
savaş alanlarına dönerdim birden
her yanım toz toprak bağırtı çağırtı
mermiler toplar havanlar
çığlıklar haykırışlar
acımasızca saldıran faşizme karşı
direnenlerin marşlarını avuç avuç doldurup getirirdim
sen uyurken bırakıp başucuna çekip giderdim
kimselere söylemezdim çektiğim acıları
kimseleri yoramazdım kendi yükümle…

ne çok isterdim ne çok severdim tren vagonlarını
ne çok ateşler yaktım içlerinde
ne çok yazılar yazdım demirlerine tahtalarına
ilk sloganlarımı yazdığım vagonlar nasıl da bağırıyordur şimdi
“kahrolsun faşizm”
“yaşasın devrim”
“yaşasın sosyalizm”
İlk sevgiliye sözlerimi yazdığım vagonlar nasıl da söylüyordu şimdi
“seni çok seviyorum”
“seni çok özledim”
“seni çok istiyorum”
“sana aşığım”

yürümek oturmak konuşmak içmek
yemek binmek oturmak inmek
bakmak bakmak bakmak bakmak
inmek yürümek sarılmak
öpmek öpmek öpmek öpmek …
nasılda kanatmak istedim dudaklarını
ansızın boynuma geçirilmiş bir urganın yumuşaklığında ölmek geldi o an
ansızın kafama sıkılmış bir merminin sıcaklığında ölmek geldi o an
ansızın her yanıma verilmiş elektriğin tatlılığında ölmek geldi o an
ansızın bedenimi ruhumu saran alevlerin güzelliğinde ölmek geldi o an
yine yeniden yaratılmak bu olsa gerek…

şuncağız yaşadığımız bir avuç ömür
şuncağızını da çıkın yaptığımız çocukluğumuz
dünü bugünü yarını yerinden sarsan
zamanı elinde eğirdiğin gibi
çoçukluğumu avuçlarımın arasına yumak yumak bıraktın
ellerinden ellerinden öpüyorum ey sevgili…

misketlerimin arasına koydum mutsuzluğumu sana gelirken
uzatmak için neler yapmadım küçücük günü
güneş gitmesin gölgelerimiz çoğalsın diye bulutlara ip atlattım saatlerce…

kızıla dönmüş yüzünü şafaklar… bense izindeyim
kaç ışık yılı oldu arıyorum… kızılötesi ufukları

oysa kaç parçaya ayrılmıştı çoktan aynalar
inadına atladım kanatlarım olmasa da uçurumuna
düşerken tuttuğun eller nasılda sarmallaştı
sevişmek olsa gerek bu güzel sarmallaşma
kırılıp dökülürken bile her bir parçam seninle…

sustum…sessizliğinin gözaltındayım
kızdın… sessizliğime göz attın…

hiçliklerimin cevizini kabuğunla gizledin
ört üstümü çabuk üşürüm…

özledim hele de kızıl olan atları
karışıp koşturmalıydım soluk soluğa kızıl atlılarla
inmeliydim göklerden çıkmalıydım dehlizlerimden kızıl atlılarla
sesinin çağlayanlarına karışmalıydım
seslerini ayaklarının altına sermeliydim
kavgalarımı sırtlayıp kırmızı bir bohçayla vermeliydim
yenilmedim yenemediler al bak avuçlarımdaki papatyalara…

kompresörler kırıp kırıp delik deşik ettiler gönlümü
kamyonlar kepçeler kazdılar yüklediler yüreğimi
sesleri gürültüleri çoğaldıkça çoğaldı
oysa ben sessizliğimde çoktan çekip gitmiştim…

attım kendimi çocuktum gözlerine
yüzmede bilmezdim o yaşlarda
aydınlattı her yanı en derin yerinde bile
bırak dokunma kaybolayım gözlerinde