..Yine Yağıyor Kâr Ama! ..

Şimdi hatırlayamadım,
Galiba bir kış sabahıydı,
Biz cam kenarı aşıkları,
Gökyüzüne vurulmuştuk sarmaş dolaş.
Ara sıra dudaklarımız birleşiyordu,
Soğuk iklimler değişiyordu, bir saniyede,
Yaz geliyor, çiçekler açıyordu tenimizde.
Ellerimizin buluşması;
Bir annenin evladına sarılmasını anlatıyordu, o an,
Anlıktı tüm yaşananlar,
Yalansız, yalın bir aşktı, bizi birbirimize bağlayan.
Gözlerimizin birleşmesi;
Gecenin gündüze varışını anlatıyordu.
O gün bize dair şarkılar yazılmıştı,
Tek bicümle çıkmıştı dudaklarından,
- 'Ölüm olur ayrılıgımız! ' demiştin
'Pardon ama yaşıyormusun? '
Sen şarkılar söyleyerek dans ederdin,
Ben seni izlerken, seninle verecegim son nefesi düşlerdim.
(bir insan bu kadar hasretle bekleyemez o anı!)
Dışarıda kâr yağıyordu,
Sen camdan dışarıyı izlerdin sessizce,
Ben o bembeyaz sevdamızı düşlerdim
Kirlenmemiş karlarda! ..
.........
...........
.................
O günden yıllar sonra;
Biliyormusun? O ev zindan oldu bana,
Camları kırıldı,
Perdeler kapkara,
Yine kâe yağıyor Ankara'da ama;
Kirletiyorlar, pasaklı ayakkabılar,
Kim yapıyor bunu bilmiyorum.
Sanırım o ayaklar, bizim aşkımızda kirleten,
.......................(biz çok eskiden, cam kenarı sevdalıları!)
Masum olmayan kimdi?
biz mi?
Yoksa o pasaklı ayaklarmı?
Sanırım artık düşünecek halim kalmadı,
Gömleklerim kırışmış,
Saçımı sakalımı görsen, hepsi birbirine karışmış...
Dün gramafonda bir şarkı çaldı,
Kulagıma takıldı,
'-ölüm oldu bizi ayıran! ' diyordu,
Pardon ama! yaşıyormusun?
Ben yaşıyorum,
Nasıl oldugumu sorma,
Kâr yağıyor yine ankarada ama! ...
kirletiyorlar yere değmeden henüz,
SANA ÇOK BENZEYEN PASAKLI AYAKKABILAR! ....