Yine Saklıyor Gökyüzü Mavilerini

Yine saklıyor gökyüzü mavilerini
Griye kesiyor tüm dünya
Gece yine saklayacak yüzünü
Ay ve yıldızlar saklambaç oynayacaklar
Bulutların ardında

Gökyüzü farksız yüzlerimizden
Farksız gözlerimizden bulutlar
Ne zaman küssek yeryüzüne
Değişir rengi gündüzümüzün

Son ana kadar tutar yağmuru bulut
Kopuncaya dek bir deli fırtına denizlerde
Sığmaz gövdene bu hüzün
Yağarsın...

Gerilir bedenin
Kalbin bir el bombası
Sığmaz bedenine pişmanlık
Patlar, dağılırsın her bir yana
Dünkü çocuk yitti meçhullerde
Yarınsın artık sen...

Sonra maviye boyamak istersin bütün renklerini dünyanın
Tüm maviler çevirir kafasını
Küser tüm renkler

Ustan bakar gülümseyen gözlerle
Bir kartpostaldan
Haykırır;
“Sen elmayı seviyorsun diye
elmanın da seni sevmesi şart mı”
Şart değildi sevilmek
Ama yürek dediğin asi bir çocuk
Anlamıyor bir türlü laftan

Hüzün
İstanbul-Antalya karayolunun
300. kilometresindeki kadar şimdi,
Mola yerinde ince belli bardaklardan içilen
Tavşan kanı çayların bile avutamadığı
Bir boşluk içinde...
Büyümek buysa eğer
Hep çocuk kalsın isterdim beynimin bir yanı

Gündüzün griye
Gecen kızıla boyasa da yüzünü
Aslolan mavidir
Aslolan siyah
Bugün yağsan da yarın güneş açarsın
Yıldızlar yine dururlar aynı yerde
Ay ışığı yine vurur denize
Yeter ki solmasın içinde yarına olan inanç...
Yeter ki bitmesin umut...

14 Ocak 2003
18: 54