Yine Gel! Şiiri - Mehmet Fatih Kahraman2

YİNE GEL!
Enbiyanın sonuncusuydun
Lakin birinciydin!
Hem annen, hem ümmet için
Yegâne bir inciydin!

Ufukta belirmeden daha
Bekleyenlerin vardı.
Fetret dönemi dipsiz bir vaha
Vahşet ve dehşet hâkimdi.
Hele kızlara dünya dardı
Şeytan kimdi, insan kimdi?
Herkes şaşmıştı?
Meydan savaşa zemindi,
Gelişine az kalmıştı.

Haydi gel,
Sesli gel,
Hevesli gel,
Bürhanla gel,
Uzat bize el,
Ey Nebiyyi ekmel!
Yine gel!

Yaratılan Sendin evvel,
Günlerden pazartesi,
Aylardan Rabiulevvel,
Yıl beş yüz yetmiş bir,
İlgilendirdin herkesi,
Fark etmezdi; yedi ile yetmiş bir!

Zerrelerdeydi adın,
Mazide atideydi yâdın,
Öyle bir çekirdektin ki,
Etrafındaydı elektron nötron,
Sana meftundu işçi ile patron!

Kum taneleri bile,
Sararmıştı hasretinden.
Çöller göl olmak, çalılar gül
Kuşlar, bülbül olmak istiyordu,
Her şey Seni hissediyordu.

Haydi gel,
Hoş gel,
Koş gel,
Coş gel,
Evreni dolaş gel,
Bize ulaş gel,
Ey ömürlere bedel!
Yine gel!

Güldün,
Güzel kokular saçıyordun.
Nurdun,
Aydınlatan onurdun.
Şerden kaçıp,
Hayra kucak açıyordun.
Allah’a habip,
Gönüllere tabip,
Varlığımıza müsebbip
Rehberimiz oldun.

Anlatamaz ki hakkıyla cümle edip,
Zira Rabbin eyledi seni tedip,
O kadar günahkârız ki,
Şefaatine takılıyoruz;
Gelip gidip.

Ekvatorda, güneşin altında
Gölgedeydin.
Dünyanın merkezi olan
Bir bölgedeydin.
Emin beldeydi orası,
İbrahim peygamberin hatırası.

Akıllandı akıllar,
“La ilahe illallah”
“Muhammed’un resulullah”
Demişti çakıllar.

Eşsiz bir eştin,
Müminlere kardeştin,
Gönüllere yerleştin,
Merhametli babaydın,
Fukara sırtına abaydın,

Haydi gel,
Sevgiden bir sel,
Bölgesel-küresel,
Sosyal-bireysel,
Tek Sensin evrensel,
Ey adı ve kendi güzel!
Yine gel!

Mazlumlar bir yana,
Hayvanlar bile geliyordu yanına,
Hallerini şikâyet ediyorlardı,
Rahatlayıp gidiyorlardı.

Ahlakın “Kur’an”dı
Ki, en büyük mucize,
Yine de maruz kaldın tacize!
Takdir, ilahî fermandı.
Getirdiğin reçete,
Dertlere dermandı.

Tatmadığın acı var mıydı?
Yetimlik öksüzlük başta! ..
Evlatlarını yitirdin,
Merhametten gözün kaldı yaşta!
Peki, dünya sana yâr miydi?
Ayrılığın erken yaşta!
Mühürlüydü bazı kalpler,
Ama izin vardı taşta!

Miraç ederken,
Ayağına yapıştı kaya,
Seninle çıkmak istedi fezaya,
Nasipsizler ise tercih yaparken,
Demek ki razı oldular cezaya,
Günümüzdeyse imanlar çok zaif,
Birçok yer sanki ilk Taif.
Bilselerdi!
Âh bilselerdi!
Taş toprak dal yaprak,
Olmak istemezlerdi!

Görünen aynı manzara
“Sen cennete git ben cehenneme”
Diyenler hadsiz
Bunlar girmeyecek mi mezara
Ölüm şüphesiz

Bizde, “Sıddîkı ekber”,
Hak-batılı fark eden Ömer,
Haydarı Kerrâr; Ali gibi cengâver,
İki nur sahibi Osman gibi hayâ timsali er,
Gerekliymiş meğer!

Haydi gel,
Ölmeden gel,
Bölünmeden gel,
Himmetinden bir yel,
Estirerek ver bel,
Ey şanı en ezel,
Ebeden yine gel!

13.04.2010
M. Fatih KAHRAMAN