Yine Eylül...! Şiiri - Emsal Toprak

Eylül...!

Sessiz, habersiz gelir her sene Eylül
Yaprak döker solar bahçelerde gül

Eylül’de durgunluk dinginlik başlar
İnsan nasıl sıcak kalır soğurken taşlar

Geçiş mevsimden mevsime görülür gözle
Düşer Eylül de yapraklar soluk bir yüzle

Artar gelen sesler yerin altından
Eylül de yer üstünde sükut altından

Çoğalır Eylülde çıkan konuk konaktan
Yalnızlar çabuk düşer elden ayaktan

Tükeniş hızlanır Eylülde sessizlik çöker
Toprak, öten her böceği içine çeker

Tükenmeye yüz tutar Eylülde kargaşa
Çoğalır ihtiyar gözlerde kabri temaşa

Kararır her Eylülde göklerin rengi
Yerde karıncanın donar ahengi

Çıkar tek sözle hatıralar hafızalardan
Yükselir sızılar Eylülde tüm azalardan

Yağmur besler Eylülde bahara açacak gülü
Hüzün basar yuvasında yalnız olan bülbülü

İlk göz ağrısına Eylülde tutulanlar
Belkide iki cihanda onlardır kurtulanlar

Benim de ay yüzlüye Eylülde ilk selamım
Ölürken önce Allah sonra Leyla son kelamım

Atılınca Eylülde sevginin saf tohumu
Dönüştürür toprağa çöldeki kızgın kumu

Ey yar! Bil ki ben seni en az Eylül kadar sevdim
Temennim Emr-i Hak’la ben yanına! geleydim...
E.TOPRAK...