Yine Düşümdesin Şiiri - Savaş Barha

Güneş yorulmuş, uykuya çekildi.
Gök, yarılmış gibi yağmur döküyor.

Sokaklar hiç olmadığı kadar boş.
Ağaçlar üşümüş, yapraklar titriyor.
Odam karanlık, pencerem küçük.

Duvardaki saat beynimi yakıyor.
Başım iki elim arasına sıkışmış.
Kollarım dizlerimin üstünde.
Önümde resmin, gülüyorsun.

Sen, geceye ışık saçan peri kızı,
masallardan gelmiş gibi güzelsin.

Gül, menekşe, kardelen, bir de sen;
bahçeler de açmış birer çiçeksiniz.

Dur ve otur olduğun yere.
Derin bir nefes al, sakince.
Arındır beynini her şeyden.
Unutma, ben senim, sen bensin.

Tozlu raflarda eskimeye bırakılan;
fakat asla eskimeyen unutulmaz anılar
rüyalarda dolaşıyor, üst üste gecelerce.

Rüyalarım gerçek gibiydi.
Acaba gerçekten rüya mıydı?

Rüya değilse neden gittin?
Rüyaysa yine gel her gece.

Akşamüzeriydi, güneş batıyordu.
Ay bir başka parlıyordu, ilgi istiyordu.

Ayı semadan alıp sana vermek istiyordum.
Yanı başındaki kayalıklara çıktım, koştum.
Son kayaya geldim, ay avucuma girecekti.
Durdum, uzandım, yetişemedim, üzüldüm.

Düşer gibi oldum, düşmedim geri gittim.
Sonra bana bakıp tebessüm ettin, güldün.

Seni görüyordum ama sana bakmıyordum.
Yine çok güzeldin ve yine sana âşık oldum.

Bu sana kaçıncı âşık oluşum, unuttum.
Tekrar koştum aya, biraz daha yaklaştım.

Kayalıklar mı oynuyor benimle, ay mı?
Boyum mu kısalıyor yoksa kolum mu?

Sonra uyandım.
Keşke yanımda olsaydı, demedim, yanımdaydın.
Gözlerimin içine baktın, güldün, gülüşünü duydum.

Zaten sevmek de bu değil midir?
Sevdiğin gülüyorsa mutlu olmaz mısın?

Sen güldün, ben mutlu oldum.
Seni gördüm, huzur doldum.