Yıldızlar Kıskandı Şiiri - Savaş Barha

Seni düşünmeyince hep canım sıkılıyor.
Seni düşününce ise hep yüzüm gülüyor.

Yine bir gün öylece oturmuştum.
Sensizliğin ayazına varıncaya dek
seni düşünüyordum.
Mutluydum, yüzüm gülüyordu.

Sonra pencereye doğru yürüdüm.
Cam kenarındaki karıncaya ilişti gözüm.

Bir anlığına senin yerine
karıncayı düşünmeye başladım.
Hemen canım sıkıldı.
Seni düşündüm, yüzüm güldü.

Sonra bir ses duydum.
Camdan dışarı baktım.
Yokuş yukarı tablasını iteleyen
üstü başı kirlenmiş,
yaşlı bir amca "Eskiciiiiii"
diye bağırıp dikkatimi çekti.

Daha başımı o yana çevirmeden
tekrar canım sıkılmaya başladı.
Hemen seni düşünmeye başladım,
yüzüm güldü.

Perdeyi kapatıp
yatağa uzanayım
diye niyetlendiğim an
yüzümdeki gülümsemem kayboldu.

Hızlıca perdeyi kapatıp,
koşarak yatağa girdim.

Seni düşünmediğimi düşünsene.
Ne korkunç bir şey bu.

Ben yine seni düşünüp
mutlu olurken
biri kapının zilini çaldı.

Kim miydi?
Bilmiyorum ki.
Gidip bakmadım,
kapıyı açmadım.

Seni düşünmek gibi
güzel bir eylem varken
ne diye aklımı başka kişilerle
meşgul edeyim.

Neyse, her kimse kim.
Önemli bir şey değildi herhalde.

Çünkü üç defa bile basmadı zile.
Belki de mahallenin çocuklarıydı.
Belki de gezmeci teyzelerden biri yanlış bastı.

Aman Allah’ım!
Kapıyı açmamama rağmen
bir kaç saniye seni düşünmememe
sebep olan kişiyi asla affetmeyeceğim.
Ahirette iki elim yakasında olacak.

İşte ben seni böyle seviyorum.
Ben seni düşünmeden mutlu olamıyorum.

Ben seni bu kadar çok severken
yıldızlar sana yaklaşmıyorsa eğer
emin ol ki Allah'ın kanunlarına
muhalif olmak istemedikleri içindir.

Yoksa bendeki bu sen aşkını bilip,
seni görmeyi öyle çok merak ediyorlar ki.

Sırf senin dikkatini çekmek için
bazı geceler birkaç yıldız
canlarını feda edip, kayıp gidiyorlar.

Ola ki onlara bakarsın da
o güzel, renkli gözlerinle
son nefeslerinde o yıldızları
bir bakışınla ödüllendirirsin diye.