Yalnızlığın Satırları Şiiri - Serpil Koçar

Yalnızlığın Satırları

Yine aldım kalemi, kağıdı elime koydum önüme.
Yaktım bir sigara, sordum usulca yüreğime:
“Neyin var bu sabah, niye gamlısın bu kadar?”
Avuç içi kadar mutluluktu istediğim, dedi.
Kimse görmedi çırpınışlarımı; yine sustum.

Kendi çilelerimin şairi oldum ben işte.
İçime attım defalarca, ama hasta oldum.
Defterime yazdım işte, bak, şiir oldular.
Mısralara döktüm dertlerimi usul usul.
Şimdi biraz daha iyiyim, kendimce, güya.

Bazen uzaklara dalar gönlüm, karanlıkta.
Unutmak ister maziyi, karanlık geçmişi.
İşte birisi o an hatara sorsa “Nasılsın?” diye,
Saatlerce ağlarım da yine de anlatamam.

Yaşayan şu bedenimde ölü bir ruhum var.
İçimde bir çığ gibi büyüyen yalnızlığım.
Hayallerimi, umutlarımı yok etmek isteyen
Zehirli düşüncelerim var kafamda.

Darağacına asmak istediğim bir dolu
Zehirli düşüncem var benim beynimde.
Çarmağa germek isterim her birini bu gece,
Yok etmek isterim hepsini de sonsuza dek.

Sustu işte dilim, lal oldu; kırıldı kalbim.
Hiçbir ilaç şifa vermiyor yaralı yüreğime.
Yorgun ve bitap düştüm ben bu gönlümde;
Derdime derman ararken tükendim işte.

Hiçbir tabip bulamadı şu derdime ilaç.
Saran olmadı bu yaralı yüreğimi sevgiyle.
Payidar kalacak sanırım bende bu acılar,
Gören olmadığı sürece şu garip halimi.

Zehrimi akıttığım tek yer işte bu satırlar.
Gözyaşlarım şifalandırır ancak yüreğimi.
Kalemim, kağıdım anlar bir tek beni;
Yaşadığım yalnızlığımı ve acılarımı.

Ama bil ki, her satır bir umut ışığıdır.
Her gözyaşı, yaralı ruhumu yeniden inşa eder.
Ve bir gün, bu yalnızlık, acılar ve çileler
Beni ben yapacak; yeniden doğacağım sessizce.