Yine Ben Şiiri - Hüznü Şuara

Yine ben, yine sayfalar, yine yalnızlık.
Hüzün bırakmıyor peşimi.
Artık yazdıklarım da yetmiyor anlatmaya.
Üşüyorum yalnızlığın dondurucu soğuğunda.
Yine ben, yine kalem, yine boşluk.
Kalabalığın ortasında boğuluyorum.
Koca dünyada bir ben varım sanki.
Kimseyi görmüyor, duymuyor, ölüyorum.
Yine ben, yine insanlar, yine ölmüş umutlarım.
Nefes aldıkça acı çekiyorum,
Ama vazgeçemiyorum yaşamaktan.
Kimse duymuyor sesimi, yanıyor, yanıyor, sönüyorum.
Yine ben, yine ateş, yine yangın.
Batıyorum derinlere, yüzemiyor, ölüyorum.
Karşı koyamıyorum yağmura.
Damlalar bir ok gibi saplanıyor yapraklarıma.
Yine ben, yine bıçak, yine kan ,yine ölüm.