Yine Akşam Şiiri - Kemal Tağa

Yine akşam
Yine sensizlik
Ve yedi otuz vapurunun
Hüzünlü sesi
Bu gün gidişinin kaçıncı günü
Saymadım bilmiyorum
Şu an kadehimin
Anason kokusun da
Sigaramın hüzünlü dumanın da
Bahçemin kuytu bir köşesinde
Seni düşünüyorum,
Sen gidince anladım
Yalnızlığın kahır verici
Elemli bir ağırlığı olduğunu,
Oysa ki,
Her akşam
Zakkum ağacının kuytusun da
Mis gibi kokan
Sardunyaların sarhoşluğun da
Seni düşünmekten aşınır beynim
Yorgun düşer
Bir emekçi gibi fikirlerim.
Aslında içimi acıtan
Gidişin değil
Bana bir vedayı bile çok görüşün.
Odam da sana ait ne varsa
Dokunamıyorum
Alıp ta başka bir yere koyamıyorum
Belki gelirsen
Her şeyi bıraktığın gibi
Bulursun diye.
Bir görsen eserini
Odanın bir köşesinde
Dağınık eşyaların arasında
Diz çökmüşüm
Ellerim başımın arasında
Bedenim tükenmiş
Sırtımı duvara dayamışım
O kadar ki sensizlik
Yıkmış geçmiş beni
Salon da tekrar tekrar çalan
Aynı hüzünlü şarkı,
Dizlerinin yerine dayasaydım taşlara diyen
Hüzün dolu nağmeler
Üstüme üstüme geliyorlar.
Ama sen duymayacaksın
Gözlerinin rengini unuttuğumu
O gözlerden bana akan
Yaşları da unutmayacağım
Biliyorum sende seviyorsun beni
Ama bu vedasız gidiş neden
Neden ızdırap veren bu terkediş.
Ama şunu bilki
Bu gözlerim
Ne bir başka yeşil göze bakacak
Ne de başka güzel bir tene dokunacak.
Bu gözlerim sana ağlayacak ve
Bu kalbim senin için çarpacak.