Yılmaz Köksal Şiirleri - Şair Yılmaz Köksal

Ey yar... Sen bana, senin için akan gözümdeki yaşı bile sevdirdin. Kuşların, ağaçların, rüzgarın sesini duymasam da, yaşamakla ölmek fark etmese de, anladım ki sen, sevgili benim vazgeçilmezimsin.

Hayat artık ciddiye alınacak gibi değil. Gözler anlamı yitirmiş, hiçbir şey beni heyecanlandırmıyor artık. Uzaktan izliyorum seni, mutluluğun mutluluğum oluyor ve yine elimde yokluğunda ki sen kalıyor.

İçimdeki o çocuğa da inandırıyorum, aşk bitmiyor diyorum. Dünya acımasızdı ama ben hala her gece seninle yatıyorum. Yaralarımı da seviyorum artık.
Kaçılmıyordu ve ben sevmekten başka bir şey bilmiyordum. Ben aslında yanlızca sendim.

Ben hep seni büyüttüm içimde, sen yaralarımı.
Ben seninle hayelleri büyüttüm, sen kırıntıları
Gülüşlerin bende hep bahardı, sen kışa çevirdin
Ben seni herşeye rağmen sevecek kadar yürekli idim, sen kaçacak kadar.

Ben senden başka hiçbir şey görmezdim, sen beni

Hadi ! Bir yol daha göster. Parkta oynayan çocukların neşesini, papatyaların güzelliğini göremez ken, ölmek zor de. Bu aşk bende öyle büyükken, unutursun, alışırsın de çekinmeden.

Hiç kimse ne için, neden yaşadığını bilmezken, bir parça sevda, bir damla mutluluk çok de. Bu omuzlarım seni taşımayacaksa, başını koyup yaslanmayacaksan, oturup soluksuz izlerim seni.

Zaman doldurmak için mi ? Geri alsanda, ileri sarsan da, bir dil bulmalı, bir yol bulmalı sana beni anlatan.
Oysa hiç kimse bilmedi, benim sadece onunla mutlu olabileceğimi. Şimdi ağlasan ne haykırsan ne...

Bir gülüşü vardı,en koyu geceyi maviye boyardı.
Gözleri ay ışığı, saçları yakamoz, gülüşü devrim.
Sarılsa umut,dokunsa ateş, öpse özgürlük...
Ve birgün herşeyi unutup,elime hançeri verdi...

Dünyayı değiştirebilirdi, bakmaya doyamadığım

Hâlen varmışsın gibi hiç düşünmeden seni yıllarca sevebilirim. Okadar çok anı biriktirdim ki seninle, okadar çok çektim ki kokunu içime öperken seni.Tek ihtiyacım belkide hâlen sevildiğimi bilmek.

İçinde kaybolduğum bu şehir, sustuğum şeyler ve çaresizliğim senden bana hatıra. Denk değildik biliyorum, sen çok güzeldin ben değil, ben çok sevdim sen değil. Seninle hayatın bir anlamı vardı. Şimdi nasıl çıkar gece sabaha.Tek ihtiyacım belkide hâlen sevildiğimi bilmek.

Sensiz nasıl yaşanır, arkadaşlarla nasıl vakit geçirilir, boş zamanda neler yapılır bilmiyorum. Kokun bile öyle içime işlemiş ki herşey sen kokuyor sanki. Kolay olmuyor işte. Tek ihtiyacım belkide hâlen sevildiğimi bilmek...

Dün çok sevdiğin papatyalar bugün sokak çiçeği olmuş, gözlerindeki o çocuksu bakış gitmiş. Ey sevgili... Bugün anladım ki yaşamak için bir sebebim daha var. Kuşlarda mutluluktan uçmuyor zaten.

Her şeye boşvermişsin,sende kalmış hayallerime, sende kalmış yaşanmışlıklarıma, sende kalmış umutlarıma, sende kalmış yarınlarıma. Bana sevginin kalmadığını anladım ama bunu aynanın karşısına geçip kendime nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.

Bu çivisi çıkmış dünya için fazla güzeldin ve ben sadece beni severken güzeldim. Seni benden alan ne varsa nefret ediyorum.Hayat bir günlükmüş ve o yüzden kelebeklerin kanadından öpüyorum..

Bu acılarımı unutmayacağım..!
Ben güpegündüz sokak ortasında hem de bir kaldırım taşına oturup ağlarken... Yanımda sadece yanaklarımdan süzülen yaşlarla, sokaktan geçenlerin bana acınası bakan gözleri vardı.Yumruklarımı sıkıyorum, her yerim kan revan oluncaya kadar kaldırımları yumrukluyorum. Bu acı gerçekler ve büyük bir öfke...

Sonra seninle geçirdiğim son anlar geliyor aklıma.
Kırık bir kalple, çatlaklardan çiçekler açtırmaya çalışıyorum. Hayat kelebek ömrü gibiymiş, oysa hep öpüşecek gibi bakardık birbirimize. Hadi benim için son birşey yap ve beni bana ver bitirelim herşeyi. Hisleri, acıları, bunalımları, uykusuzlukları, kabusları..!
Ama istersen gel bitirelim sensizlikleri...

Kim bıraktı bu uçurumu bu kadar yanıma?tam şuanda
Yaşamaktan, güzel olan herşeyden,bir oda yanlızlığa
Bilmiyorum ne vardı saçlarında !.. rüzgarmıydı güzel esen. Ne kadar sessizdik,çit çıksa yankılanacak dünya

Bu kaçıncı kez, hıçkırıklara sarsıldığımı sayamam...
İçimdeki yanlızlık şimdi iki kez üşütür beni Sus artık yüreğim, bende herkes gibi uyumak istiyorum.

Uzun zaman oldu, içimde biriken özlemler var.
Sevmeyi özledim mesala biliyor musunuz?

Ağız dolusu kahkahayla gülmeyi, geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu bırakıp, huzurlu bir uykuyu. Kalbimin kırılan yerinden yeniden çiçekler açmasını, baharı özledim. Eve gidince " geldim beni merak etme" demeyi özledim.

Bence, sence düşünceleri bırakıp, bizce düşünceleri özledim.Tahmin edemeyeceğiniz kadar çok koştum,

Gözlerim akacak sanırdım yanaklarıma, gözlerine bakıp gülmeyi özledim. Nefesimi tutup kelimelerin boğazımda düğümlenmesinden korkuyorum, seninle aynı nefesi almayı özledim.

Hangi acımın hangi yarama denk düştüğünü bilmiyorum ve sırf bu yüzden aynaya bakarken gözlerimi gözlerimden kaçırıyorum. Sakin kızma ama geçmişi unutur gibi yapıp her an senin hayalinle yaşamaktan yoruldum. Seninle o güzel günleri özledim.

Sana binkere sarılsam binbir kere hasretlik çekerim sana sarılmayı özledim. Ellerim cebimde gezmek değil,ellerimi alıp avucumun içinden öpmeni özledim
Herşeyin sadesini ama sevginin abartısını özledim.