Yılların Öğrettiği Şiiri - Mümine Altay

Gerçek miyim, yalan mıyım?
Bu dünyada niye varım?
Çürümüş kemiklerimle,
İşe yaramaz bir vücuttayım.

Yaşımın en güzel yılları diye bilirdim:
Oysa içinde mahsur kalmışım yaşlarımın.
Dört duvar arasında sıkışmışım, boğuluyorum:
Beni kurtarın!

Bebek olmak ne güzelmiş oysa;
Yeni anladım hayatın toz pembe olmadığını.
Bu yaşımdayım daha ne ki..!
Ama yazsam Manas Destanı olur yaşadıklarım.

her adımın ayrı bir değeri varmış;
İnsan ilerleyince anlıyor.
Bir günüm ne kadar değerliymiş;
İnsan, başı yastıktayken anlıyor.

bir kalp, parçalara ayrılınca
Geri dönüşümü zor oluyor;
Benim kırık kalbimi yere attınız,
Parçalarını bile bulamıyorum.

Şimdi düşünüyorum da,
Keşke küçük olsaydım.
Sabit bir cisim gibi,
Olduğum yerde saysaydım.

İnsan ne ki?
Etle rulo kemik parçası...
Asıl insan yapan ise:
Onun maneviyatı(!)