Yıllardır çözemedik Şiiri - Gülgün Karaoğlu

Apr,14/04

Yıllardır çözemedik
Şu kadın-erkek karmaşasını.
Oysa,
Ne çok konuştuk üstüne,
Gündüzler verdik önce,
Sonra geceler.

Ne kafalar yorduk,
Tükettik
Ne saatler,
Kasalarla biralar,
Şaraplar kadeh kadeh,
Paketlerle sigaralar.

İpin,bir yerde,
Buluyorsun ucunu,
Ama bakıyorsun,
Sonu yok!
Sondan başa geliyorsun,
Bir bakıyorsun,
Ucu yok!

Kabul,
Her ilişki
Kendine özel,
Ama,bakıyorsun bir yerde,
Neredeyse bütün sorunlar genel,
Yalnızca değişmiş bazı roller!

Ne uğraşlar verdik,
Kadın-kadına,
Çekiştirdik,
Örseledik,
Gelemedik ipin ucuna.

Erkekler geldi bir araya,
Saklandılar önce
Teknolojik muhabbetler ardına,
Bir-kaç kadehten sonra başlayıverdi
“Bir arkadaşımın karısı…”
Tınıları…
Ama ne mümkün,
Yoktu ki ipin ucu!

Kadın-erkek dostlar toplaştık
Zaman-zaman,
En mahremlerimizi açtık,
Taştık,paylaştık,
Kah ağladık salya-sümük,
Kah güldük,
Muziplik olsun,bari,
Madem çözemedik!

Çözülemiyor yani,
Çözemedik biz,
Yıllardır.
Yüzyıllar da çözememiş zaten,
Yoksa ne diye,
Banko bu konu!

“Dünya insanı” diye
Bir oyun muyuz,
Bir yerlerde bir çocuk,
Laf olsun diye,
Öyle mi istedi de
Birbirimizi bir türlü
Anlayamıyoruz.

Yada,düşünüyorum,
Bir yerlerde,bir medeniyet,
Özellikle istemedi belki,
Kadınla-erkeğin,
Birbirini benimsemesini.
Yani,uçuk belki,ama,
Özellikle mi karıştırdılar
İpleri?

Düşünsenize,
İlk tanışmayı,
Çekimi.
Aşkın
O muhteşem
Gücünü!

O sınırsız kabulü…

Sürseydi o sınırsız kabul,
Yani,
Benimseseydi
Kadın-erkek birbirini,
Sırt-sırta olabilselerdi yani,
Hep,aşk başlangıcındaki gibi,
Yani,diyeceğim,
Yarıştırmasalardı sidiklerini,
Bu güce kim dayanabilirdi?
Yoksa,
Bu korku muydu,
Birilerinin
İpleri karıştırma gereği?