Yıllar sonra yine bir pazar sabahı

Yüreğim, dağlanıyor ateşler içinde. Benim içimdeyse siyahlara bürünmüş kanlı önlüklü bir adam. Sol elinde urgan, diğer elinde ise demir döven. Anın, zamanın yaşandığı sırada tüm olup bitenlerin ardından yapılan muhakeme sırasında yarı uykulu, bitkin, kendinden öylece vazgeçmişcesine teslim olan bedenimin anlamsız ağrıları. O vurdukça içimde ki karmaşa beni dövüyor. Öylece savruluyorum kendi içimdeki bütün çelişkilerle. Hep, her şeyin bir diğer parçasını aradım da durdum ve böyle kurtuldum bütün sıkıntılarımdan. Yangın yeri gibi şimdi her yerim. Hep aynı şeyler oluyor. Bu nasıl bir çelişki Allah’ım. Her gün bir parçam eksilirken acılar içerinde, umutlarım, hayallerim ve arzularım dövülüyor kanlar içerinde ve benden zorla alınıyorlar. Bunlar her gün oluyor. Yeni bir sayfa, yeni umutlar değiştirilmiş ya da af dilenmiş gevşek tövbeler içerisinde sonu belli olan ama yine de bir belkisi vardır diyerek başlıyorum yeni güne acılar ve kayboluşlar içerisinde. En kötüsü ise, sona her geçen zaman diliminden bir tane daha kaybettiğini fark ettiğinde eline bakıp neler kaldı sorusunun cevabını almak.