Yıllar senı küçültü sen istedığın için ama

Seni severken duygularımın bu denli yıpranacağini bilseydim
Sendeki sevgimi sulara yazardım hiç olmasa akıp gıderdı
Akışı olmyan bir nehir gibisin kurumuş suyun yosun tutmuş taşlarini al koy o yüreğe şimdi
Satır satır yazsam seni neye yararki artık öfkem dinmez

Anıların içindeki acılarına gelınce suskunluğumu acığa cıkarıyor unutamayacağim kadar cokturlar
Sevginle ne yaşattın bana hüzünlerinle sevginin adresini bıle unutturdun
Ne gectı eline beni üzmekle şaşır yüreğimin yok oluşu kirlenmiş yüreğinle seyret şimdi

Tutsak biraktığın şiirlerim ve ben belki hüzünleri yaşiyoruz ama onurlu bır cızgımız vardır
Biliyorum sende yazdıklarımın bir ifade etmıyeceğini bile bie son bir şiir yazıyorum sana
Yaşamin içindeki yozlaşmış beyınlerle kırlı yüreklerle bir daha işim olmaz benım

Bir kez daha yanılgılarımla başbaşayım gözlerım oyle nefretle bakıyorki ınadına ağlamıyorum
Hiç bir şeyin anlamı yok bende sevgiden yana kurmuş bir ağacın bedenı gıbisın
Hanı anılar derler yüreklerde izler bırakır acıda olsa seversen katlanırsın bunu kabul ederım

Ama ihanetlerle kırlenmış bedenleri kabulanırmı yürekler
Akşamın serınlığı hafıfce esen ruzgarla düşündürüyor beni neden yanlışlarına ortak ettın yıllar gecti aynı yalanlarınla anılcaksın
Gercek yüzünün ne olduğunu belkıde bıraz gec anladım ama ilk yanıldığım sen değilsın