Yıllar anlatamadı seni bana!

Yıllar alıştıramadı bir türlü yokluğuna,
Ömür sayfasına yazdığım her boşluğa,
Çaresiz umutların nahoş hıçkırıklarıyla,
Kalbim baharın hicranından akar hazana…

Görünen her solgunluğu halimden bilirim,
Ben artık ruhun serencamında pek sefilim,
Özlerim, senin kelamı gözeler bu hislerim,
Hasretinle tükenirim, vaktin nöbetindeyim…

Nasıl olsa bir ömürdü yaşanacak olan canla,
Aşk olmayacaksa, hasretin hep kuşatacaksa,
Hayat yalnızca yaşamak için koşturulacaksa,
Ben yokum bu anlaşmanın sayfalarında acımla…

Neden sende takıldım ben, yıllara anlatamadım,
Her gece tutukluluğumla sabahlara umut saldım,
Nisa kimliğinin edebinde, senin tesirinde kaldım,
Zarafetinde ülfeti tanıdım, hamiyetini kuşandım…

Bu kadar tutuklu kalmak, zindanı yaşamak nahoş,
Esaret içinde özgürlüğe uzanmak ne kadarda hoş,
Kalbin sökün ettiği aşk, halinki artık sanki sarhoş,
Ömür böylece bomboş, hayat kendi taliplisiyle hoş…