Yıldızlarım Şiiri - Medine Güngör

Tonunu aydan alan yüzünü gördüğümde,sanki ışık tutuyordu en karanlık gecelerime.
Işığım gibiydi,aşığız gibiydi.
Hele bir gülüşü vardı,
Alay edişinin gülüşü müydü o,
Yoksa kaçınılmak ayrılığımız kendi ellerinden olacağı için, beni küçümseyerek mi bakıyordu bana?
Ya da buruk, kayan bir yıldız misali miydi de gülüşü, ben anlamadım...
Bu gökyüzünün sahibi benim.
Varolmadan önce bana sordun, kayıp düşmeden.
Ülkemin gökyüzünü karanlığa itmeden önce de sorsana bana!
Benim ülkem biraz karanlıktır,bir zamanlar ışık saçardı.
Tabi o zamanlar yıldızlarım da vardı.
Hem de aşığız gibiydi.
Kaymayacak,düşmeyecek gibiydi.
Kaydı ve gitti,
Düşmek demem ben buna.
Başka bir ülkeyi mi seçti?
Yok,yıldızlar aldatmaz.
Ama yıldızlarım aldattı...