Yıldızları Yiyen Adam Şiiri - Cüneyt Arkın

anam gibi sevdalandım
toprağına memleketimin
bereketli
doğurgan
tek sevdiğim kadındı tarlaları
öpüp kokladığım çocuklarım
kır çiçeği
öksüz bir tarla kuşu
anasına hasret
gece boyu ağladığında
ben oradaydım
gözyaşlarını duyardım
karayel kavurup öldürdüğünde buğdayları
bende ölürdüm
bahar gelip hayat verdiğinde bozkıra
bir memleket türküsü olurdum
yağmur yağdığında tarlalara
doya doya yağmuru içerdim
bulutlar bozkır göğünde uçuşurken
üstlerine biner
bembeyaz yiğit bir at
masallara uçardım
dağlarda çoban ateşleri yandığında
baştan aşağı bir eşkıya
zalimlerin korkusu olurdum
nerede bir bebek doğsa
adını ben koyardım
'memleketim'