Yıldızlar Sönünce Şiiri - Zeki Nurçin

yıldızlar söndüğü zaman
sessiz bir iz çizerler...

bağından koparılmak neymiş henüz bilemezsin
ışıklar da ağlar
onun acısını onun kadar
hiçbir çığlıkla söyleyemezsin.

yıldız gibi kayboluşunla doluyum
hayatın gizemi üşüşmüş başıma
beynimde bir inilti gezer
yokluğunun döşendiği yolun yolcusuyum.

aşkının her katmanında elimin izleri gezerdi
ellerim kaldı sırlarının içinde
gözlerimde sana ait bir toprak var
düşlerim de gidenlerin şarkısını söylerdi.

gözümü kamaştıran bir ışıkken
çirkin bir karanlık oluverdin
karadelikleriden geçerken
ölüverdin...

karanlıklar hep vardır
içinde taşıdıkları günahları
utançları kadardır...