Yıldızlar Şiiri - Emir Memiş

Bir gün şiir yazdı gökyüzü
Baktıkça büyüleyen
Hayaller kurduran
Eleştiri konusu olamayacak kadar güzel
Bir o kadar narin ve kırılgan

İnsanoğlu düşünmemeyi seçti
Makinelerle sevişti
İhtiyacı yoktu gökyüzünün insana ama
Dostu bildi aslında en büyük düşmanını
Kendine büyük zararlar vereceğini bilerek

Zamanın başladığı andan beri hazırladı şiirini
Her bir dizesinde düzen saklı
Her bir uyağında kaos saklı
Bir kez denk gelse kafasını çevirip
Sadece bir kez baksa gözünün ucuyla
Ne acılarını hatırlar ne de yarım kalan aşklarını ademoğlu

Ama reddetti bu dört başı mamur lütfu bir aklı muallak
Yasakladı yeryüzünde çizilen her şiiri
Düşünebilen her insan öldü o gün
Kaldı geride cezaevleri gibi acımasız insanlar
Bunlar ki kalem nedir bilmezler
Ağız dolusu küfürlerini arşa doğru yükselttiler

Onlar yasakladıkça her türlü güzelliği
Gökyüzü daha içten yazdı şiirini
Onlar bilmese de hiçbir türlü nazikliği
Gökyüzü daha da parlak yazdı şiirini

Hayat işte hep kötüler kazanır
İnsanlık zaferini ilan etti
Daha güçlü saldırdı bu kez

Şiirler duyulmadı pervanelerin sesinden
Şehirlerin ışığından görülmedi
Kuşlar kadar masumdu gökyüzü
Kendinde aradı suçu

Denizler durulmadı o gün
Rüzgar çok sert esti
İyi olan herşey kayboldu
Seller, depremler, yangınlar, sardı dünyayı
Batırdı kalemini sinirle dağlara doğru

Şiire küstü gökyüzü
Mürekkebini okyanuslara verdi
İnsanoğlu vefasız
Dünyaya savaş açtı