Yıldız Şiiri - Murat Özgören

Bazen, kendi kelamınla kalakalırsın.
Kendin selam verir,
Sonra yine kendin alırsın.
Ses geçirmez duvarların.
Kulak patlatırcasına bağırırsın, çağırırsın
Sonra yine kendi kendine susarsın.
Adı yalnızlıktır bunun.
Hem de, demli bir yalnızlık.
Bakarsın bir gün doğar, Güneş'ten öte.
Sana ufuktan gülümser.
Buğulu gözlerin pekte inanmaz ya,
Durmaz kendine bir çimdik atarsın.
Heyecanlanır, çocuklanırsın.
Demin açmaya yüz tutar sonra,
Karan yavaş yavaş ağarır, beyazlanırsın.
Bahar geliyordur.
O çok sevdiğin papatyalar açıyordur.
Hayran hayran izlediğin kelebekler,
Bir o yana bir bu yana uçar.
Sırt üstü uzandığın çayırlardan,
Gök maviye göz kırparsın.
Tabiat bırakmamıştır seni.
İnadına yakandan tutarcasına,
Yüreğine dolarcasına can suyun olur.
Yalnız değilsindir,
Olamazsın da.
Her yalnızlık,
aslında yıldız kümesi ortasında kalmış yıldız gibidir.
Gündüz gözüyle olmasa da,
Gece olunca hepsiyle kucaklaşırsın.

M.ÖZGÖREN