Yıldız! Şiiri - Emsal Toprak

Getirin, yıldızları bana getirin,
Parmaklarımdan çağlayan gibi dökülsün,
İçimde kaynayan volkan yol bulup,
Parlayan yıldızın içinde sönsün.

Yıldız, kim verdi acep senin adını,
Sebep yalnızlığına, adın mı oldu?
Soranın olmadan, hiç tek muradını,
Bitti, yürüdüğün yol miadın doldu.

Yıldız, tek dostum, tek arkadaşımdın,
Yoksun, kim dinleyecek artık sözümü,
Sırrımı paylaştığım tek sırdaşımdın,
Kim ısıtacak artık mefluç özümü.

Her zaman gözlerime gülerek baktın,
Bir kere bile asık olmadı yüzün,
Bakışınla Her lahza ruhuma aktın,
Deva oldu dertlerime parlayan gözün.

Yıldızım, çok sürmez gelirim ben de,
Ansızın, sessizce gittiğin yere,
Hafızamdan silinmeyen hatıram sende,
Baktın gözlerime güldün bir kere.