Yıldırım Uzun Şiirleri - Şair Yıldırım Uzun

Yaprak yeşil, güneş sarı
Bahar çiçekli, yaz sıcak
Kaş kalem
Kuş turna
Kış dediğin karlı olacak

Ve bu gam
Ve bu keder
Ve bu müştak oluşum Azrail’e
Reva mıdır, cefa mı

Rüzgâr, yağmur

O an
Mahallenin orta yerinde
Küçük bir çocuk ağlıyordu

Memleketimin çocukları erken büyüyordu
Gözlerim gayri resmi çatışmalarda donuyordu

Gece
El ayaktan çekilince
Güneş gibi ışıldar deniz
Lacivert kubbe örter üstümü
Sizin bilmediğiniz
Tam da o vakittir

Dalları kırılmış, devrik bir ülke mevsimindeyim
Sırılsıklam bir Akdeniz’de
Dem vaktindeyim

Bir cebimde sıcak ekmek buğusu gibi
Türküler, ağıtlar, marşlar

Böyle gitmek de varmış, böyle gitmek kaderden
Sessiz çığlıklarımda, kelamlar tüketerek
Bu bir ayrılık değil, sarsılıştır derinden
Yürüyorum elbette, fakat tökezleyerek
Sen ki billur su idin, sen ki vaha ömrüme

Denize attığım her oltanın ucunda kendimi yakalıyorum

Önce alnımdan geçiyor, aklıma gelen
Sonra gözlerimde patlıyor güneş tutulması
Şilep dolusu susuyorum
Bin dokuz yüz yetmiş ikiden beri

BİR ŞEHRİBAN NAMESİ


I.

Dizlerimdeki derman şahit olsun ki
Kendimde değildim
Sende olduğum kadar Leylâ

Dudaklarındaki hüzne gömüp serçe parmağımı
Bir mevsim tükettim, gözyaşlarını anlatacak bir teşbih uğruna

Sıcak bir mevsimde uyanıyorum titreyerek
Dönüp başa sarıyorum
Alfabenin kırık harflerini sayıklar gibi adını

Rimelli gözlerini sevemedim
Gecelerin bin bir türlü hali var