Yılan Prens Şiiri - Nuray Özgüney

zamanın birinde dünyanın bir yerinde
evlat hasreti çeken bir kral yaşarmış
ve bir gün el açıp yalvarmış
“rabbım bir evlat ver ki bana hasret çekmekteyim
baba şefkatini yaşamayı özlemekteyim
bir oğul ver de olsun tek yılandan
göreceksin onu nasıl sevmekteyim candan”
her dua gibi bu da işitilmiş
olacak bu ya işte
bu garip duaya “hayır” yerine “evet” denilmiş
derken mutlu haber
kral baba olacağını öğrenmiş
dolunca vadesi yılan prens dünyaya gelmiş
gel zaman git zaman çok zaman geçmiş
elbet prensin de evlenme çağı gelmiş
gelmiş ama ne gelme
yılan prens kendisine gelen her eşi
bir çırpıda yutuvermiş
öyle ki o diyardaki kızlar tükenmiş
ta ücra köşelerde bir kulübede
öksüz büyüyen bir kıza sıra gelmiş
öyle ki kızcağız korkuyla titremiş
“eyvah gideceğim şu dünyadan hiç yaşamadan” demiş
sonra uykusunda bir rüya meleği gelmiş
ve ona bir yol göstermiş
bu dersi alan kız halinden memnun
tutmuş krallık yolunu hemen o gün
tören olmuş sunmuşlar gelini prense
ama herkeste bir korku
bu son kız da gidecek diye...
gelmiş prens gelinin yanına mutlu mesut
vermiş hemence bir komut “soyun”
“peki” demiş gelin sessizce “ama önce sen”
böylece çıkarmış prens onu saran ilk katmanını
soyunmuş ardından gelin de ilk kaftanını
bir sen bir ben diyerek uzayıp gitmiş böylece
nihayet bitmek üzereyken gece
sıra gelmiş son giysilere
“çıkar” demiş gelin “önce sen son gömleğini”
“peki” demiş yılan prens
“nasılsa birazdan yiyeceğim seni”
el atıp kurtulmuş ki gömleğinden
bir de ne görsün gerçek bir insan çıkıyor içinden
işte o zaman anlamış başına geleni
eş etmiş kendisine insanlığını sunan
insan gibi insan bu gelini

işte böyle ey sevgili
eminim anlıyorsun beni
soyunmanı bekliyorum yar olmak için sana
seni hapseden o kırk kat elbiseni