Yıktığın hugulumun getir de toprağını gö ...

'hatoş bekir' e rahmetle'...

çalının çaput bağlı gövdesine sarılıp
nasırlı ellerim kanaya kanaya
bağın kapısını açıyorum.
kapısı çalıyla örtülü bir bağa giriyorum.
delikli laylon ayakabılarımla,
dikenlerden kalma acı bir zemheriyim.
sırtımda terimi çeken bir peşkirle beraber
yokuşlara yürüyorum, ferimden vurularak.

bu sırtı çökmüş hugulun önüne çömelsem
derde çeksem suretimi diyorum.
tabakamı açsam, içimden geldiği gibi
bir tütün sarsam...
dilimle kağıdını ıslatıp koparsam dallarımı
ateşlesem böğrümü diyorum...
dumanını içime çeker çekmez unutabilsem
öğütebilsem taşımla çileyi un ufak edip...

ey ağzıma yağmur gibi yağan mığırik armudu
ey gözede suya tutup yediğim orta tahtanın beyaz üzümü
ey sırtını komşunun bağına yaslayan dalbastı kirazım
ey sulu derede yola devrilmiş kurtlu elmanın hüznü
ey tandır ekmeğine gatamak ettiğim çökelik
ey tek meyveyle bahçe olmaz diyen yanım
ey çözülmüş bir sırrın mateminde kalan esir gurbet
ey çelimsiz yalnızlık...

sahipsiz bir bağım, ortudunda gırik yarası
yanağı çökmüş bir hugulun hikayesiyim
acemiyken yıktılar duvarlarımı
sahibim öldüğünde kurşunladılar
saçlarımı bir daha hiç örmediler...
yola verdiler sol yanımı...istimlek ettiler

küskünüm süpürlenmiş bir gazele
bana bakmadan geçip gidene
hugulumu yıkana
çalımı yakana
içeri girmeyeyim diye
bağıma demir kapı,
arabasına yol yapana...
dargınım.

yıkılmış hugulumun yasındayım.
suyu vurmayın baranıma
bu yıl döne döne içirmeyin beni...
sırtımı bellemeyin yevmiyeciler
bırakın birazcık otlanayım...
bu seferlik budamayın ortudumu
deymeyin halime...
otum ayrık oldu, biçildikçe soldu
postegi saydıkça oraklandı her yanım
otum çuvallara doldu...

yıktığın hugulumun getirde toprağını göreyim...
sahibim mezarda ben burada öleyim...