Yıkıntı Sanatı Şiiri - Metin Akdeniz 2

(ben hiç ağlamadım çünkü gözyaşlarım düşüncelere dönüştü
ve düşünceler gözyaşları kadar acı vermez mi?-Cioran)

uçurum merdivenlerinden inerek gelmişti yatıştırma sanatçısı
kulağıma yanaşıp “hey, düşünmemeye çalış” diye fısıldadı.
düşünmemeye çalış…
mesleği hayalperestlik olan biri için ağır bir kelimeydi

göğsümdeki tahrip edilmiş alanı gösterdim ona
burası dedim; kendimi sürekli yanlış anladığım yer
harf böceklerinin aralıksız yazı yazıp sesleri dışarı döktüğü
ve adına yıkıntı sanatı denilen sürrealist oyuk

kedileri öldürülmüş kentlerin korkunç dilsizliğini gösterdim
zihinlerdeki boşlukta asılı duran donuk gezegenleri
kozmik orgazm, et cambazları, önemlilik sorunu
çorak bir ülkenin üstüne bilye gibi yağan Gar
Dilek’lerinden vurulmuş anneler yüzyılı
katilleriyle aynı evde yaşayanlar yüzyılı
içi boşaltılmış insanların ruhları istila yetkisi

durmak bilmeyen 2015’i gösterdim ona
çağın alnına silah gibi dayatılan ölümcül mutsuzluğu
iki suç ortağı da oradaydı: 2013 soytarısı ile 2014 sürtüğü
ve 2016: sevgisizliğin hiç kapanmayan musluğu
kan dolu gözleriyle gelip baş köşeye oturdu

ağızlarında Allah
beyinlerinde şeytanla dolaşanların gittikçe çoğaldığı bu yer
ah, mutlak gücün çölüne dönüşen bu dudaksız yer
mesleği derinlik olan biri için oldukça ağır bir darbedir

soluksuzluk
hiç utanmıyordu

bir gökkuşağı makinesi yerleştirdi göğsüme yatıştırma sanatçısı
bir anlığına da olsa mola verdi olimpiyat koşucusu ağrım
elimi kalbimin üstüne koyunca renkler çalışmaya başlıyor
akrep sürülerinden temizleniyor yüzümdeki sokaklar
bu nasıl oluyor dedim ona; kendini yanlış anladığın o yerde
mutlak gücün çölünü durduran bir ressamlar ordusu var artık dedi
ve sözcüklerini toplayıp gitti yatıştırma sanatçısı
gücünü kaybetmişçesine yıldızlara çarpa çarpa gitti
ıssızlık sıçramış başka göğüsler bulmaya

(2015-2016)