Yıkıntı mahalleler Şiiri - Orhan Hatıl

bozlak yaylasında değilim
göz bebeklerim sisli şehirlere alışmış
yıkıntı mahallelerin adamlarıydık
tıraşlarımız kısa
sert adam rollerinde yaşadık
senin ellerin küçücük
benim yüreğim büyük
titrek nefesini hissederdim kendimi kaybettiğim saatlerimde
senin gözlerin küçüktü
benim dudaklarım çatlak
göğsünde gezdirdiğin heycanla yürürdün sokakta
biz yıkıntı mahallelerin adamlarıydık
muhafazakar gölgelerde yaşıyorduk
senin eteklerin kısacıktı
açılmıştın dünyaya ulu orta
rotasız gemiler gibi
dünyanın gerçeğini görüyorduk
sosyolojik bir durumdu bu
senin aklın havadaydı
ben sana yaklaştıran
hiç dünmemendi
içimdeki günahkarı uyandırdın işte
sonra anladım ki sevebilirdim seni
ama yollarımız ayrı
biz yıkıntı mahallelerin adamlarıydık
başı dik onurlu
hepde kaybeden